Noon, simpleng bata lang ako na abala sa kalsada, nakaluhod sa alikabok, hawak ang paborito kong teks. Sa bawat palo at flip ng baraha, napuno ang araw ng tawa, sigawan, at konting asaran, walang ibang iniisip kundi kung sino ang susunod na mananalo. Walang problema, walang responsibilidad, puro laro at aliw lang. Ang mga baraha noon, laruan lang… kalaro ko sila.
Pero ngayon… iba na ang istorya. Ako na ang nilalaro ng mga cards. Hindi na teks, kundi credit cards. Sa bawat swipe, may kasamang buntong-hininga. Sa bawat statement na dumarating, may kasamang kaba. Hindi na ito laro, kundi reyalidad. Hindi na kasayahan, kundi pagkakautang. Ang dating baraha na nagbibigay ng aliw, ngayo’y barahang nagpapabigat sa buhay.
Ganito talaga siguro ang buhay. Minsan, habang lumalaki tayo, unti-unting nawawala ang simpleng saya. At habang dumarami ang bayarin, parang tayo na rin ang barahang tinataya sa mesa ng buhay… umaasang sa susunod na ikot, baka sakaling makabawi.